Zarówno włókna szlakowe odmózgowiowe, jak i domózgowiowe nie leżą w rozproszeniu, lecz skupiają we wiązki, mniej lub więcej grube, zwane potocznie-szlakami nerwowymi. Posiadają one stale miejsca w istocie białej. Większą część istoty białej rdzenia stanowią szlaki domózgowiowe, umożliwiające wywieranie wpływu przez rdzeń wraz ze zwojami rdzeniowymi na mózgowie i szlaki odmózgowiowe, uzgadniające działalność rdzenia pod wpływem nakazów, dochodzących od mózgowia. Systematyka szlaków nerwowych przedstawia się następująco . Powrózek grzbietowy (funiculus dorsalis) jest w przeważającej swej części wypełniony – szlakiem zwojowym, który dzielimy na część przyśrodkową, zwaną – pęczkiem smukłym (fasciculus gracilis s. Continue reading „wlókna szlakowe odmózgowiowe”
Tag: wrastający paznokieć maść
charakter odruchów
Dzięki powyższemu, cechą odruchu jest szybkość reakcji, uniezależnionej od woli i zazwyczaj brak dojścia podniety do świadomości. Poza tym w odruchu uderza: automatyzm, stereotypowość odpowiedzi ruchowej na podnietę czuciową, oraz charakter obronny całego przejawu Szerokie rozpowszechnienie przejawów odruchowych wśród wszystkich kręgowców, od ryb począwszy, a na człowieku skończywszy, każe wnosić, że tego rodzaju czynności układu nerwowego są objawami rodowo głęboko zakorzenionymi, które muszą znajdować zastosowanie w b. różnorodnych okolicznościach życiowych. Ze tak jest istotnie, dowodem może być chociażby to, że i w rozwoju osobniczym najwcześniejszymi uzewnętrznieniami działalności ukł. nerwowego są właśnie odruchy, do których dopiero później dołączają się przejawy inne, bardziej zawiłe. Continue reading „charakter odruchów”
odruch wywoluje odruch
W układzie nerwowym ośrodkowym, a w danym przypadku w jego odcinku rdzeniowym, chodzi więc o takie powiązanie poszczególnych narządów, aby praca mogła być wykonana najlepiej i najszybciej. Tym zadaniem jest obarczony-układ skojarzeniowy, reprezentowany przez neurony o różnej długości wypustek. Posiada on inne jeszcze, nie mniej ważne zadanie: oto, wprawiając w stan czynny dużą ilość uwspółzależnionych neuronów, umożliwia powstanie całego szeregu odruchów, powiązanych ze sobą przyczynowo, które nazywamy –łańcuchami odruchowymi. W takim łańcuchu jeden odruch wywołuje odruch następny i proces ten trwa dalej, dopóki nie zostanie dokonana pewna czynność, niekiedy b. zawiła (np. Continue reading „odruch wywoluje odruch”
wydalanie potu
Z braku miejsca ograniczę się tylko do wyliczenia tych wpływów. A więc ośrodek współczulny rdzeniowy, będący sumą wszystkich jąder współczulnych rdzenia, zawiaduje: zwężaniem naczyń krwionośnych (rasoconstrictio l), wydalaniem potu (perspiratio l) i stroszeniem uwłosienia (piloarrectio ), co biorąc ogólnie ma, oczywiwiście, duże znaczenie w regulacji temperatury ciała. Poza tym podrażnienie ośrodka rdzeniowego powoduj e: zwiększenie przemiany materii, rozszerzenie światła oskrzeli, przyśpieszenie akcji serca, zahamowanie perystaltyki i czynności wydzielniczych przewodu pokarmowego, pobudzenie funkcji wydzielniczej nadnerczy i tarczycy i wreszcie wstrzymanie moczu. Należy przypuszczać, że wpływ na oskrzela (a zatem dostęp do płuc powietrza) i na inne wymienione powyżej narządy odbywa się przy pomocy kilku odrębnych jąder, na razie jednak zdołano wyosobnić tylko dwa takie ośrodki. Są to: – ośrodek rzęskowo-rdzeniowy (centrum cilio-spinalej umieszczony u Hominidae na poziomie C VII – Th II i kierujący rozszerzaniem źrenicy (dilatatio pupillae) oraz –ośrodek sercowy (centrum cardiacum. Continue reading „wydalanie potu”
Z odcinkiem piersiowo-ledzwiowym pnia wspólczulnego stoja w zwiazku w jamie brzusznej trzy wielkie skupienia zwojowe
Z odcinkiem piersiowo-lędźwiowym pnia współczulnego stoją w związku w jamie brzusznej trzy wielkie skupienia zwojowe, ujmowane pod nazwami: – zwoju trzewnego lub półksiężycowego (gn. coeliacum: s. semilunare) – zwoju krezkowego przedniego (gn. mesentericum, ant. ) i zwoju klezkowego tylnego(gn. Continue reading „Z odcinkiem piersiowo-ledzwiowym pnia wspólczulnego stoja w zwiazku w jamie brzusznej trzy wielkie skupienia zwojowe”
wlókna zwezajace naczynia wszystkich trzew jamy brzusznej
Na układ jelitowy działa układ współczulny i przywspółczulny , przy czym pierwszy z nich hamuje motorykę jelita, drugi zaś ją pobudza. Powracając do charakterystyki n. trzewnego większego (co poniekąd rzuci również światło i na jego pochodne pod postacią splotu śledzionowego, żołądkowo-jelitowego i splotu wątrobnego, należy zaznaczyć, że zawiera on włókna zwężające naczynia wszystkich trzew jamy brzusznej (rasoconstrictio abdominie f), włókna hamujące wydzielanie gruczołów trawiennych, włókna pobudzające wydzielanie adrenaliny przez nadnercza, włókna hamujące perystaltykę żołądkowo-jelitową, włókna czuciowe żołądkowo-jelitowe (przecięcie n. trzewnego większego powoduje znieczulenie przewodu pokarmowego), włókna powodujące skurcz śledziony (w wyniku czego zapas krwi przedostaje się do krwiobiegu ogólnego), włókna dowątrobne, przyśpieszające rozpad glikogenu (wpływ glikogenolityczny) itd. N. Continue reading „wlókna zwezajace naczynia wszystkich trzew jamy brzusznej”
Przedłużone stosowanie dabigatranu, warfaryny lub placebo w żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej AD 8
Oszacowane oszacowanie punktowe wynoszące 1,0% dla warfaryny i 1,4% dla dabigatranu można porównać z annualizowanymi oszacowaniami punktowymi w poprzednich badaniach przedłużonego leczenia warfaryną (zakres od 0,7% do 5,0%) 5,6,16-18 lub z użyciem leków eksperymentalnych (ximelagatran, 1,3%, mała dawka warfaryny, 1,9% do 2,6% i rywaroksaban, 1,9%) 6-9 Skorygowany margines nieinferatywności dla współczynnika ryzyka 2,85 jest duży, ponieważ pozwala na zwiększenie ryzyka przez czynnik prawie 3 do zaakceptowania jako noninferior. Jest to ograniczenie projektu badania. Jednak duże marginesy nieinferancji zostały wstępnie określone w badaniach krótkotrwałego leczenia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej za pomocą dabigatranu (2,75), 5,6,16-18 rywaroksabanu (2,0), 5,6,16-18 i idraparinuksa (2,0) .5 6,16-18 Skuteczność dabigatranu w porównaniu z placebo (współczynnik ryzyka, 0,08; 95% CI, 0,02 do 0,25) jest tej samej wielkości co skuteczność rywaroksabanu w porównaniu z placebo (współczynnik ryzyka, 0,18; 95% CI, 0,09 do 0,39) 9 oraz warfaryny w porównaniu z placebo lub kontrolą (iloraz szans, odpowiednio 0,05 i 0,11) .5,18 Korzyści z przedłużonego leczenia dabigatranem utrzymywały się w ciągu 12 miesięcy wydłużonego okresu obserwacji po odstawieniu badanego leku. Ryzyko klinicznie istotnego krwawienia z dabigatranem w porównaniu z placebo (współczynnik ryzyka, 2,9; 95% CI, 1,5 do 5,6) jest podobne jak w przypadku rywaroksabanu w porównaniu z placebo (współczynnik ryzyka, 5,2; 95% CI, 2,3 do 11,7) .9
Częstość występowania ostrych incydentów wieńcowych była większa w przypadku dabigatranu niż w przypadku warfaryny, bez znaczącej różnicy w tych zdarzeniach między dabigatranem i placebo. Continue reading „Przedłużone stosowanie dabigatranu, warfaryny lub placebo w żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej AD 8”
Przedłużone stosowanie dabigatranu, warfaryny lub placebo w żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej AD 7
Skuteczność i bezpieczeństwo wyników w badaniu kontrolnym placebo. Pierwotny wynik skuteczności został potwierdzony przez główne rozpoznanie u 3 pacjentów (0,4%) w grupie otrzymującej dabigatran iu 37 pacjentów (5,6%) w grupie placebo. Współczynnik hazardu z dabigatranem w czasie do pierwszego zdarzenia pierwszorzędowego wynosił 0,08 (95% CI, 0,02 do 0,25; P <0,001) (Tabela 3 i Figura 1B). Nie wykazano istotnych różnic w skuteczności leczenia według wcześniej określonych podgrup (ryc. Continue reading „Przedłużone stosowanie dabigatranu, warfaryny lub placebo w żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej AD 7”
Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wismodegibu w zaawansowanym raku podstawnokomórkowym AD 6
Trzech pacjentów nie miało pomiarów, a nie można było ocenić w celu oceny najlepiej potwierdzonej odpowiedzi; dane z tych 4 pacjentów zostały wyłączone z tej liczby. Panel B przedstawia wykres wodospadu maksymalnego kurczenia się guza przed progresją, zgodnie z oceną niezależnego przeglądu, u 63 pacjentów z miejscowo zaawansowanym rakiem podstawnokomórkowym, którzy zostali włączeni do analizy skuteczności. W przypadku pacjentów ze zmianami docelowymi, które oceniano tylko przez pomiar wymiaru widocznego z zewnątrz, maksymalny pokazany skurcz nowotworu opiera się na wymiarze widzialnym z zewnątrz. W przypadku pacjentów, którzy również zostali poddani ocenie radiologicznej, wykres wodospadu pokazuje podejście oceniające, które zapewnia większą redukcję procentową (albo ocenę radiograficzną, albo pomiar wymiaru widocznego z zewnątrz). Continue reading „Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wismodegibu w zaawansowanym raku podstawnokomórkowym AD 6”
Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wismodegibu w zaawansowanym raku podstawnokomórkowym AD 8
Uznaje się, że jeden pacjent uzyskał częściową odpowiedź, zgodnie z niezależnym przeglądem i badaczem terenu. Mediana czasu trwania odpowiedzi w grupie pacjentów z miejscowo zaawansowanym rakiem podstawnokomórkowym wynosiła 7,6 miesiąca (zakres od 1,0 do 12,9), według niezależnego przeglądu i 7,6 miesiąca (zakres od 1,4 do 16,6), według badaczy terenowych oceny. Od punktu odcięcia danych mediana przeżycia wolnego od progresji wynosiła 9,5 miesiąca (95% CI, 7,4 do 11,9), według niezależnego przeglądu i 11,3 miesiąca (95% CI, 9,5 do 16,8), według badaczy oceny; dane dotyczące całkowitego przeżycia nie były dojrzałe. Ogólnie rzecz biorąc, próbki biopsyjne od 34 z 63 pacjentów (54%) w tej grupie nie wykazały resztkowego raka podstawnokomórkowego w żadnych docelowych zmianach; tych 34 pacjentów obejmowało pacjentów z potwierdzoną odpowiedzią, według niezależnego przeglądu lub oceny badacza, a także pacjentów ze stabilną lub postępującą chorobą. Continue reading „Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wismodegibu w zaawansowanym raku podstawnokomórkowym AD 8”